Zrzeczenie się alimentów po usamodzielnieniu dziecka

Po osiągnięciu dorosłości przez dziecko alimenty nie są automatycznie anulowane. Uznaje się bowiem, że obowiązek ich płacenia wygasa dopiero z momentem usamodzielnienia się młodego człowieka. Gdy jednak syn lub córka pracują i są w stanie się utrzymać bez pomocy alimentacyjnej, mogą dobrowolnie zrzec się alimentów. Potrzebne jest jednak formalne załatwienie tej kwestii.

Zniesienie obowiązku alimentacyjnego

Ustanie obowiązku alimentacyjnego po usamodzielnieniu się dziecka uprawnionego do tego świadczenia określa art. 138 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w brzmieniu: „w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego”. Jak więc widać, do zniesienia obowiązku alimentacyjnego musimy posiadać orzeczenie sądowe lub umowę (którą też dobrze potwierdzić w sądzie).

Możliwe jest też wytoczenie powództwa, ale to raczej powinien zrobić rodzic. Jest to klasyczna sytuacja, gdy matka lub ojciec mają wiedzę o usamodzielnieniu się ich dziecka. Podjęcie pracy (nawet w trakcie studiów), wyprowadzka czy inne okoliczności świadczące o podjęciu dorosłego życia stanowią pretekst do zakończenia alimentowania. Gdy jednak nie ma sporu między rodzicem a dzieckiem, nie ma potrzeby otwierania procesu cywilnego. Co więcej, taka sprawa w sądzie wiąże się z różnymi obowiązkami oraz opłatami. Warto więc wziąć pod uwagę mniej angażujące sposoby na dobrowolne zrzeczenie się alimentów przez dorosłe dziecko.

Zobacz też: https://www.rozwodowy.pl/dobrowolnie-zrzeczenie-sie-alimentow-przez-dorosle-dziecko,737,p.html

Porozumienie dotyczące zakończenia obowiązku alimentacyjnego

Dobrym rozwiązaniem jest wezwanie do próby ugodowej skierowane do sądu okręgowego. Jest to postępowanie niedrogie i szybkie. Osobą wzywającą do ugody powinien być rodzic, a odpowiadać na wezwanie powinno dziecko, które chce się faktycznie zrzec alimentów. Jeśli treść dokumentów będzie jednoznaczna, sąd prawdopodobnie uzgodni szybkie posiedzenie pojednawcze.

Warto też wciąż pod uwagę formalne zaprzestanie żądania alimentów. Można wyrazić je na różne sposoby, w zależności od danej sytuacji. Może to być wniosek do komornika o umorzenie egzekucji (jeśli jest prowadzona) albo wycofanie żądania ściągania alimentów przez organ emerytalny (ZUS czy KRUS) – gdy są to alimenty tzw. ściągane.

Takie postępowanie przyczyni się do zawarcia ugody w sprawie zakończenia alimentowania. Jeśli obu stronom na tym zależy, powinny w jasny sposób dać znać o tym sądowi. Wówczas sprawa raczej będzie załatwiona szybko i bez problemów.

Jasne określenie zrzeczenia się alimentów

Jak już wspomniano, postępowanie obu stron musi nie budzić wątpliwości w kwestii decyzji o zakończeniu alimentacji. Wierzycielem w takiej sytuacji jest dziecko, które może zwolnić rodzica z długu (o czym mówi at. 508 Kodeksu cywilnego).

Ugoda między stronami powinna mieć określoną treść, w której spisaniu może pomóc notariusz. Należy w niej uwzględnić rezygnację z domagania się alimentów na przyszłość, zwolnienie z długu alimentacyjnego (o ile istnieje), ustalenie osoby ponoszącej koszty (np. związane z ugodą podpisaną u notariusza).

Dopełnienie tych formalności jest, jak widać, dobrym i skutecznym sposobem na zakończenie płacenia alimentów przez ojca lub matkę na dorosłe dziecko. Warto jednak, co już było wspomniane, postarać się o zatwierdzenie takiej ugody przez sąd. Odpisy tego dokumentu powinny trafić do akt sprawy o alimenty, komornika lub organu emerytalnego oraz do stron.

Źródło: Rozwodowy.pl